روضـۀ سوخـتـن کـرب و بـلا را دیـده            او وداع حــرم و خــون خــدا را دیــده
قــاتـل و مــقــتـل کـلِّ شــهــدا را دیــده            عصـر آن واقـعـه قـحـطی حـیا را دیده

هر چه ما روضه شنیدیم تمامش را دید
آتش و سـوخـتـن اهل خـیـامـش را دیـد

دیـده پـاهـای مـغـیـلان زدۀ خـواهـر را            درد شـرمـندگی از سـوخـتن معـجـر را
خندۀ شمر و سنان زجر به یکـدیگر را            دشـمـنان و پـدر و قـصـۀ انگــشـتـر را
کاش در کرب و بلا این همه نیرنگ نبود
کاش انگـشتر و انگشت بهـم تنگ نبود

روز تشیـیع پـدر تیر سه پر پیـرش کرد            قـبر کوچک، تن سقا، چقـدر پیرش کرد
روی نیزه شدن آن همه سر پیرش کرد            خیزران و لب و دندان پـدر پیرش کرد
زیـر زنجـیـر تـمـام بدنـش زخـمـی بود
تا چهل سال دلش مثل تنـش زخمی بود

شام بر روح و تنش تـیغۀ تکـفـیر کشید            آتش از بام که افـتاد سـرش تـیـر کـشید
درد بسیار تر از خنجر و شمشیر کشید            یکـسر از قـهـقـهۀ حرمله تحـقـیر کشید
مرد تنهای اسیران شده باشی سخت است
شاهدی بر صدقه نان شده باشی سخت است